پیک صلح
|
پیک صلح |
|
اسم من متی جوزف تادیوس استپانک است (البته اسم اصلی ام متیو است ،اما دوست دارم متی صدایم کنن). یازده سالم است .از سه سالگی نوشتن را شروع کردم و حالا مجموعه ای بزرگ شامل هزاران شعر ،بیش از دوازده مقاله ،داستان کوتاه و نقاشی دارم .من در پاییز 2000 یک جلد از گزیده نوشته هایم را به کتابخانه کنگره اهدا کردم .برای نوشته هایم جایزه های زیادی گرفته ام ،مثل جایزه بین المللی کتاب ملیندا ای لارنس در سال 1999 برای ” الهام بخش ترین اثر .“ من به یک نوع نادر از بیماری نارسای عضلانی به نام ” میوپاتی میتوکندریایی “ مبتلا هستم.همچنین بیماری دیگری به نام ”دیسل آتونومیا“ دارم .یعنی سیستم های خودکار بدنم مثل تنفس ،تپش قلب، درجه حرارت بدن ،دم و بازدم ،هضم غذا و چیزهایی مثل اینها،درست و به موقع کار خود را انجام نمی دهند.بنابراین مجبورم از مخزن اکسیژن استفاده کنم و وقتی که خسته یا خوابیده ام از یک دستگاه هوارسان استفاده می کنم . همچنین برای حفظ توان و انرژی ام یک صندلی چرخ دار برقی دارم و با آن حرکت می کنم و وسایل پزشکی مورد نیازم را جابه جا می کنم .دو برادر و یک خواهر داشتم که هر سه در کودکی بر اثر همین بیماری از بین رفتند. مادرم هم به نوع بزرگسال این بیماری مبتلاست و همیشه از صندلی چرخدار برقی استفاده می کند. من عاشق نوشتن ،خواندن و سخنرانی در کنفرانس ها و سمینارها هستم .امسال به عنوان ” سفیر پاک نیت سازمان نارسایی عضلانی ایالت مریلند آمریکا “ انتخاب شدم . من باید در بسیاری از گردهمایی ها ی جمع آوری اعانه شرکت کنم.این کار برای پیدا کردن راه درمان برای بیماری های عضلانی موثر است و به بچه ها و خانواده های مبتلا به این بیماری در شادمانه زیستن کمک می کند. من از لگو سازی ،کشیدن نقاشی،کارتون ،پوکمون و مطالعه درباره انسان های معروف و انجام ورزش های رزمی لذت می برم و مقام اول کمربند سیاه را در یک ورزش رزمی کره ای کسب کرده ام . وقتی بزرگ شدم دوست دارم که یک مصلح اجتماعی و پیک صلح باشم .دلم می خواهد به عنوان منادی صلح خدمت کنم و شهرها ،مقاله ها و فلسفه ها و تفکراتم را در اختیار دیگران بگذارم،شاید از این طریق آنها نیز به همکاری با همنوعانشان تشویق شوند.می خواهممردم بدانند که در هر زندگی توفان ها و مصائبی وجود دارد و همه باید به یاد داشته باشیم که بعد از هر توفان باید به راههمان ادامه دهیم و به شکرانه نعمت زندگی جشن بگیریم . باید همیشه به نغمه ای که در قلبمان است گوش فرا دهیم و آن نغمه را با دیگران قسمت کنیم .
شعرهایی از متی استپانک نام شعر : رویارویی با آینده هر سفر،با قدمی کوچک آغاز می شود و هر روز تلاشی است برای برداشتن قدمی دیگر در مسیر درست، فقط آوای قلبت را دنبال کن **** نام شعر : بزرگ شدن ما بزرگ می شیم. رنگ پوستمون فرق می کنه. به زبونای مختلفی حرف می زنیم. سن وسال و قد و قواره مون فرق می کنه . کشورای ما فرق می کنه ..... هر کدوممون یه قلب داریم با هم بزرگ می شیم ، پس باید مث یه خانوار کنار هم زندگی کنیم . ماخذ: |
